با توجه به پیام‌های اخیر متوجه شدم این وبلاگ قبلا برای بانویی به نام شادی بوده که خب خوشبختانه یا متاسفانه همنام من بوده ، ولی باید خدمت شما عرض کنم من هیچ نسبتی با ایشون ندارم و این صرفا یک تشابه اسمی‌است ، امیدوارم دوست مورد نظر شما به زودی پیدا شوند 😊

و مطلب بعد

من اینجا نظرات شما بزرگواران رو تایید نخواهم کرد و اگر نیاز به پاسخ از طرف من باشد حتما در ادرس وبلاگ یا ایمیلی که برای من درج شده، پاسخ خواهم داد

ممنون از درک و توجه شما 🙏🌹

هضم خیلی مسائل برام سخته ،چجوری میتونیم انقدر راحت زندگی بقیه رو خراب کنیم اسم خودمونم بذاریم عاشق ، عشق حرمت داره ، و هیچ وقت هم قدم و همراه با یه کار کثیف نمیشه ، نمیگم احساس رو باید از بین برد نباید عاشق بود ولی میشه پاکیِ عشق رو حفظ کرد ، سالها عاشق بود ولی در درون خود به دور از همه به دور از هیاهو در سکوت و حتی میشه همینطوری ازش لذت برد اما جایز نیستیم بخاطر حسی که در ما هست به راحتی زندگی‌هایی که شاید به سختی بنا شده رو نابود کنیم من اسم این کار رو عشق نمیگذارم ، قطعا اسمش هوسه ...

کاش زبان عشق بهتر رو یاد بگیریم تا با هر هوسی اشتباه نگیریم

دوستی داشتم که تو یه کارخونه‌ی مواد غذایی کار میکرد یه مدتی که بیکار بودم بهم پیشنهاد داد که اونجا برم و مشغول بشم حتی رئیس اونجا هم موافقت کرد ، با اولین روز کاری ، چت‌های هر روزه‌ی مدیر اونجا با من شروع شد ابتدا تعریف از کار من و دراخر به این ختم شد که چقدر شبیه معشوقه‌ی سابق ایشون هستم خب من میتونستم ادامه بدم و مزایای اونجا بهره مند بشم ولی خب کثیف ترین کار ممکن رو انجام داده بودم من محترمانه به ایشون تذکر دادم از کار اومدم بیرون و به دوستم هم گفتم اون هم تعجب کرد و ترجیح داد اونجا کار نکنه ، چند نفر اینطوری عمل میکنن ؟؟

صرفا سکوت کافی نیست ، ما باید برای شان و شخصیت خودمون ارزش قائل بشیم و بعد مسئول هستیم در برابر کسی که درگیر احساسات خودمون کردیم

نمیگم من خطا کردم منم خطاکار بودم و تاوان دادم

و معتقدم همه تاوان کار اشتباهشون رو میدن و دنیا عجیب گرده و زمین میچرخه تا نوبت به خودمون برسه

حواسمون باشه ...

خاطرات

امان از خاطرات ، امشب عجیب یاد خاطرات دوران دانشجویی افتادم ، قدم زدن تو پارک لاله و گوش دادن به موزیک .. همیشه وقتی حالم خیلی خراب بودو به یک دوری احتیاج داشتم خودمو تو پارک لاله پیدا میکردم ، چندساعتی بی هوا و بدون توجه به دور و برمو ادمای اطراف قدم میزدم و رو نیمکت‌های چوبی اونجا مینشستم وچند سطری از حالم مینوشتم وبعد میرفتم سمت خونه

و باز تکرار مکررات

اون موقع‌ها فکر میکردم چقدر مشکلات سر راهم قرار داره و من چقدر میتونم از پس اونا بر بیام ، و حالا به اون مشکلات میخندم و میگم کاش فقط یک روز دوباره طعم شیرین دوران دانشجویی رو میچشیدم ...

همیشه همینطوریه

اون روزا با دوستام قرار گذاشته بودیم تو گالری پارک لاله آثارمون رو بذاریم اما حالا هر کدوم یه سمت این کشور یک زندگی دور از هم داریم انگار تاهل ماهارو عجیب از هم دور کرد ، شاید یکی از دلایلش ترس بود ، شایدم سطح مالی ، ولی هر چی که بود هر چی که هست خیلی قدرتمند تر از دوستی بود ...

راستش دلم تنگ شده خیلی تنگ برای تک تک اون روزابا تمام مشکلاتش با تمام تلخی‌هاش ، حتی برای تنهایی قدم زدم تو پارک بی هراس از نگاه‌های ناپاک ، بی هراس از حرف‌ها ، بی هراس از آدم‌ها و بی هراس از جامعه

دلم تنگ شده برای طراحی‌های هرچندگاهم در پارک لاله و رفتن به دنیای رنگ‌ها و دور شدن از تمام فکرها

دلم برای خودم بیشتر از تمام این‌ها تنگ شده

یه خود واقعی بی هراس از خود بودن ...

چقدر زندگی سخت شده چقدر باید جنگید و وا نداد چقدر باید نقاب زد و خود را در لباس‌ها وظواهر گم کرد ، یه دوستی دارم همیشه بهم میگه خودت باش ول کن مردمو ، اره منم حرفشو قبول دارم اما یه جاهایی اگه خودت باشی متهم میشی وانقدر این برات سنگین میشه که ترجیح میدی نقاب به چهره بزنی تا با تمام خستگی از روزگار و ادماش نخوای برای چیز دیگه‌‌‌ای مبارزه کنی

با تمام این‌ها من بارها و هر روز شاکر خدایی هستم که با هر بار بیراهه رفتنم کنارم بود و رهایم نکرد ...

گاهی خودش اشکامو پاک و نشونم داد عدالتی هم هست ...